“Wanneer je de moed hebt de muur van je angst te naderen, verandert deze in een poort” , van Paul Ferrini, met dank aan de Dagelijkse Gedachte, 18 juli 2016

Een tijdlang veel bezigheden, zodat ik geen tijd had om te schrijven. Maar deze tekst hing nog op m’n prikbord … Het is ook heel gemakkelijk om het erg druk te hebben met allerlei zeer belangrijke dingen wanneer er iets is dat je ‘eigenlijk’ moet of wilt doen, maar waar je eigenlijk bang voor bent. Misschien zonder het te weten, onbewust houden we onszelf vaak tegen uit een vaag soort angst die nooit helemaal duidelijk wordt.

Toch merk ik na een tijdje wel dat er iets is dat me tegenhoudt. Dat ik graag iets wil doen en het toch niet doe. Herken je dat, heb je dat ook weleens?

Hoe merk jij dat bij jezelf?

Waden door stroop

Bij mij gaat het op den duur voelen als een soort moeras, of een “waden door stroop”: alsof ik in de startblokken sta en het gebeurt maar niet. Zo’n racepaard dat in de box staat en die gaat maar niet open … Heel frustrerend, maar als ik goed naar mezelf kijk, doe ik het zelf! Ik  ben de enige die die box open kan doen, uit de stroop kan stappen, mezelf uit het moeras omhoog trekken, en gewoon gaan DOEN wat ik zeg zo graag te willen.

Wat helpt, is om dan inderdaad, zoals Paul Ferrini hierboven zegt, de ‘muur van je angst te naderen’: kijken naar wat er nou gebeurt van binnen. Luisteren naar wat je van binnen stilletjes en stiekem en verstopt tegen jezelf zegt. Niet wat je heldere logische verstand zegt, maar die zachte stemmen, die er de hele tijd zijn maar waar je vaak helemaal niet meer van bewust bent. Gewoontes, patronen, vermaningen van je ouders en leerkrachten van vroeger, dingen waar je eigenlijk diep van binnen van overtuigd bent en die je nooit hebt onderzocht of ze nog wel kloppen maar die je ook niet bewust tegen jezelf zegt.

Dat heb jij vast ook wel – van die dingen waarvan je bijvoorbeeld overtuigd bent dat je het niet kunt, maar je hebt het ook al jaren niet meer geprobeerd. Je zou ernaar kunnen kijken, en het gewoon proberen. Wie weet kan het nu wel …

Hoogtevrees en ziplines

Hoe zit het dan met die moed, die kennelijk nodig is om de ‘muur van je angst te naderen’? Hoe voelt dat voor jou, moed, en waar haal je die vandaan?

Al een tijdje wil ik heel graag een ballonvaart meemaken. Het lijkt me heerlijk, zo stil, zonder motorengeluid, de lucht om je heen voelen, de vogels zien die op dezelfde hoogte vliegen, heel sereen lijkt het me. En super eng, voor iemand als ik met behoorlijke hoogtevrees. En toch, iedere keer dat ik de ballonnen zie, hoog in de lucht, denk ik meteen: ”Jaa, dat wil ik doen, lijkt me gaaf!!!”. Alleen, die hoogtevrees, ik weet dat die me nekt op zo’n moment.

Wat ik dus sindsdien aan het doen ben, is kleine stapjes zetten. Zoals bij het ramen zemen op een net iets hogere trap gaan staan, net een treetje hoger. Gewoon voorzichtig uitproberen, en net even verder gaan dan ik gewend ben. Ja, die comfortzone uit – maar wel op een manier dat het niet zo eng wordt dat ik het echt niet durf. Als de hoogtevrees echt toeslaat, blokkeer ik en wil ik alleen maar weg.

Het is vergelijkbaar met een therapie die ook gebruikt wordt als je bijvoorbeeld een fobie voor spinnen hebt ofzo. Gewenningstherapie, heet het geloof ik. Iedere keer een klein stapje, en als je dan merkt dat de hemel niet naar beneden komt, je geen grote jeukende bulten over je hele lijf krijgt en je niet doodgaat van angst, leer je dat het eigenlijk best kan. Eerst van een afstandje ernaar kijken, dan een stapje dichterbij doen, dan aan een tafel zitten waar zo’n beest in een doos op staat, dan het beest uit de doos op de tafel .. Enzovoort.

Zoiets kun je dus bij jezelf doen bij dingen die je heel graag wilt veranderen: een aantal kleine stapjes in die richting doen, en die steeds weer doen. Dan blijft de angst binnen de perken, heb je niet zo vreselijk veel moed nodig, maar die moed groeit wel. En voor je het weet ben je een heel eind buiten je eigen oorspronkelijke comfortzone, en zit je in zo’n mandje van een luchtballon hoog boven de grond, of heb je een grote harige spin op je hand!

Op deze manier, als je die muur werkelijk benadert, zul je merken dat het een poort is – naar een ander soort leven. Een leven waarin je je moed vindt, waarin je de dingen doet die voor jou belangrijk zijn, en waarin je leert welke overtuigingen nu werkelijk passen bij jou, bij wie je NU bent.