Wie ben ik?
Er staat een boek in mijn boekenkast naast mijn werkplek, met de titel: “Wie ben ik?”. Het staart me af en toe aan, en daagt me uit tot een antwoord. Ik heb het idee dat ik het wel weet, maar zou het niet zo goed even snel kunnen vertellen. Daar moet ik echt even over nadenken.
Weet jij het?
Veel HSP’s voelen zich een spiegel van de wereld om hen heen, als een soort kameleon passen ze zich aan. Aan de mensen om hen heen. Aan de wensen van anderen, de gevoelens van anderen, en de behoeften van anderen.
Voldoening
Echte aandacht geven aan de mensen om je heen, zien dat dat hen goed doet, geeft ook voldoening, zelfwaardering. Dat is één van de sterke kanten van een HSP, daar zijn we gewoon erg goed in.
Je aanpassen gaat ook gemakkelijk, omdat je als hoogsensitief mens erg opmerkzaam bent op allerlei details, en emoties en sfeer goed kunt aanvoelen. En vooral ook omdat je behoefte hebt aan harmonie, dat alles goed loopt, dat iedereen zich lekker in zijn vel voelt.
Is dat bij jou ook zo?
Dan heb je misschien ook weleens van die dagen dat je denkt: “Wanneer kom ik nou eens aan de beurt?”
Dan ben je dus teveel met je aandacht bij anderen geweest, en te weinig bij jezelf. Zo was het bij mij vroeger ook. En soms kom ik nog weleens in die valkuil terecht, als mijn geliefden het moeilijk hebben.
Herman van Veen zong het al: “ik wil alles voor je doen, ik wil alles voor je zijn, ‘k geef je alles wat ik heb, alles, alles wat ik heb …” – een prachtig en breekbaar liedje.
En ik dan?
Maar op die manier loop je wel helemaal leeg, als er geen momenten zijn die voor jou alleen zijn. Momenten waarop je kunt luisteren naar je gedachten, dat je kunt voelen wat er in jou omgaat, dat je helemaal stil kunt worden en bijtanken bij jezelf. Dan hoef je je niet aan te passen aan een ander, of met je aandacht bij die ander te zijn. Alleen maar bij jezelf, bij wat er in jou leeft op dit moment.
Veel HSP’s hebben grote behoefte aan alleen zijn, maar voelen zich dan vaak schuldig. Of ze denken dat het egoïstisch is, om even niet met die anderen bezig te zijn.
Hoe ervaar jij dat?
Een gevolg van dat aanpassen aan anderen, en opmerkzaam zijn naar buiten toe (in plaats van op je eigen innerlijk), is dat het moeilijk kan zijn om te weten wat jij wilt. Als iemand dan vraagt: “wil je koffie of thee?” heb je daar al geen antwoord meer op: “oh, doe maar wat jij ook neemt”. Je wordt als het ware leeg in je hoofd, kunt niet meer goed nadenken, omdat je aan de aanwezigheid van de ander al je aandacht geeft.
Is dat bij jou ook zo?
Hoe zou het zijn …
Hoe zou het zijn om dit te kunnen veranderen, zonder je geliefden in de steek te laten?
Misschien heb je daar al manieren voor gevonden, misschien ben je er nog naar op zoek. Het goede nieuws is in elk geval, dat het wel heel goed kan, zonder dat iedereen om jou heen zich in de steek gelaten voelt. Of dat je zelf het gevoel hebt dat je iedereen in de steek laat.
Het belangrijkste dat hoogsensitieve mensen hierover te leren hebben is dit:
“Als je niet voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor anderen zorgen.”
Oftewel: zorg eerst voor jezelf, en dan voor anderen. Net zoals ouders in het vliegtuig te horen krijgen: bij een calamiteit neem je eerst zelf het zuurstofmasker voor je het bij je kind opdoet. Anders kan je het niet meer.
En dat “zorgen voor jezelf”, daar weet je vast wel weg mee. Tijd alleen, in je eentje heerlijk in de natuur wandelen of een bad nemen met een bordje “Niet storen” op de deur, mediteren of een goed boek lezen … Bij mij helpt het vaak om een eind te gaan fietsen langs de rivier, of in het open polderlandschap. Die wijdsheid, die ruimte boven m’n hoofd, het gebrek aan stemmen en “bewustzijnen” om me heen, is heerlijk!
Wat ook heel goed helpt, is regelmatig even je aandacht naar binnen richten, en waarnemen wat er is in jou. Zonder oordeel of verwachting, zonder mee te gaan in je gedachten en gevoelens, puur observeren wat er is. “Oh er is nu wat spanning in m’n linkervoet ……., nu is er een kriebel op m’n hoofd ……., nu is er een verdrietig gevoel …….”. In de blogs Je eigen stem horen en Aandacht lees je hier meer over.
Rust in je hoofd
Overigens komt dat woord “bewustzijnen” uit een fantasyboek dat ik een tijd geleden las, over parallelle Aardes (The Long Earth, van Terry Pratchett en Stephen Baxter). Die parallelle aardes zijn niet bewoond, en de hoofdpersoon in het boek is een van de weinigen die er van nature kan komen. Het trof me enorm toen ik las: “hoe heerlijk is het, ergens te zijn waar je geen andere bewustzijnen voelt, totale stilte van binnen”. Het geeft een heel fijn gevoel van rust in mijn hoofd om even niemand om me heen te hebben.
Daarna is het ook weer fijn om met anderen te zijn, maak je maar geen zorgen! Juist de afwisseling is zo heerlijk.
Hoe ervaar jij dat eigenlijk?