In een vorig blog (Verbonden met vele draden) beschreef ik wat er kwam aan mooie inzichten door het wandelen in de natuur. Voor iedereen zijn dit soort oefeningen om je open te stellen en met je aandacht bij je innerlijk te zijn, heel voedend.

Verdriet

Wat er echter ook kan gebeuren, als je al die samenhangen en verwevenheid ziet van jouzelf met alles op Aarde, is dat je verdrietig of moedeloos wordt. Er is zoveel informatie over wat er nu mis aan het gaan is met het klimaat, met de Aarde, met ons ecosysteem! Ik lees een boek van Bill Plotkin (Nature and the human soul), dat laat zien hoe onze verwevenheid met Aarde een enorme rol speelt in onze ontwikkeling als mens, en wat de westerse mens daarin mist, juist doordat we in het algemeen nauwelijks verbonden zijn met natuur, integendeel!

Plotkin beschrijft ook hoe het anders zou kunnen. Dit onderwerp van bewustzijn van hoe vervuilend wij als mensheid eigenlijk zijn omgegaan met de planeet Aarde is een onderdeel van zijn verhaal. Als je je daarvan bewust wordt, kunnen er allerlei gevoelens bij je opkomen: boosheid, verdriet, pijn, spijt, onzekerheid, onverschilligheid, moedeloosheid …

Als je dit soort emoties heel diep voelt, vind je ze misschien wel teveel. Het kan ook zijn dat je je schuldig gaat voelen, machteloos. Misschien duw je het liever weg, omdat je dat met ongewenste gevoelens altijd al doet. Toch is het ook belangrijk om bij dit soort emoties stil te staan, er iets mee te doen.

Het kan voelen alsof je een hoge berg op moet lopen, een droog, stenig landschap, waar je helemaal alleen bent. Je glibbert bijna weg over de losse stenen, je wilt het eigenlijk opgeven, het is allemaal te moeilijk!

Maar wat ik geleerd heb bij Juno Burger van RealEase: het beste is om bij die emoties aanwezig te zijn, ze er volledig te laten zijn, vanuit je “compassievolle hart”, zoals hij dat noemt. Dat hart waar ik het in een ander blog over heb, waar je naar kunt luisteren.

Je hart kan erbij zijn

Door heel goed met je aandacht te zijn bij de gevoelens die opkomen, door ze er helemaal te laten zijn (zonder jezelf erin te verliezen of ten onder te gaan in verdriet), komt het tot rust. Alsof je heel stil luistert naar een goede vriend of vriendin die diepe emoties uit. Je kunt dan tot iets komen wat voor jou belangrijk is: tot nieuwe inzichten, nieuwe keuzes die je wilt maken in je leven. We hebben de neiging om nare gevoelens weg te stoppen, maar dan horen we ook niet de boodschap die in of onder die gevoelens zit.

Ben je bijvoorbeeld boos over iets, dan is die boosheid ook een kracht die jou laat zien wat belangrijk voor je is, en waar je je energie in wilt stoppen. Bij een vriendin van mij werkt dat heel mooi: ze is zo boos over een bepaald onderwerp, dat ze het lef ergens vandaan haalt om op bijeenkomsten te spreken en haar mening te uiten over dat onderwerp. Dat had ze eerder nooit gedaan! En ze vindt het nog steeds hartstikke eng, maar doet het wel, mooi hè?

Ook verdriet of schuldgevoel – als dat helemaal doorvoeld wordt, kan het een schat aan nieuwe ideeën bevatten. Voel je je bijvoorbeeld schuldig over al het wegwerpplastic in de producten die je koopt, en ben je je daar helemaal bewust van, dan kan je ervoor kiezen om andere producten te zoeken. Dat is dan een nieuwe keuze die je maakt, je richt je leven anders in op één onderdeel.

Niet wegstoppen!

Als je dat gevoel weg zou stoppen, kan het zijn dat het je steeds een rotgevoel geeft. Vaak worden mensen dan mopperig over anderen, over al dat zwerfvuil in de berm. Maar ze doen er verder niks mee. Ik heb zelf gemerkt dat ik het fijner vind om me bewust te zijn van het nare gevoel, en vervolgens te beslissen om tijdens wandelingen plastic zwerfvuil op te rapen en in een prullenbak ergens te gooien, dat geeft weer een goed gevoel van binnen. Ook niet altijd hoor, en alleen als ik in de nabijheid een prullenbak zie staan!

Juist door wel naar je emoties te kijken, erbij te zijn, kom je uiteindelijk op die top van die berg – en heb je een prachtig uitzicht! Nieuwe ideeën, nieuwe inzichten en vooruitzichten, nieuwe energie. Dat wens ik je van harte toe!

Samen is fijner

En wie weet, kom je onderweg wel allerlei mensen tegen die ook die berg aan het beklimmen zijn. Je kunt elkaar tips geven, steunen, even zeuren over hoe moeilijk het is, en samen verder gaan – dat maakt het vaak ook makkelijker! In het blog Kun je het 100% goed doen? schrijf ik hier wat meer over.

Hoe werkt dit bij jou, komen dit soort vraagstukken ook bij jou op? Merk je dat je het lastig vindt om bij die nare gevoelens te zijn? Probeer het maar eens, gewoon een paar minuutjes aanwezig zijn binnen in jezelf, het gevoel er laten zijn.

Vind je dit nu erg moeilijk, en wil je er hulp bij, dan kun je uiteraard contact opnemen. Kijken we er samen naar, da’s minder eng.