Heerlijk, weer m’n studiegroepje met drie gelijkgestemde vrouwen! We komen eens in de maand bij elkaar en bespreken onderwerpen die ons na aan het hart liggen. Thema’s uit oude verhalen, iets wat opviel in het nieuws, of dingen die gebeuren in ons leven en die ons raken. Vaak nemen we ook een bepaald boek als leidraad.
We komen deze keer te spreken over wat elk van ons kan doen om duurzamer te leven: minder afval produceren, minder energie en grondstoffen gebruiken. Ik had iets gelezen over de productie van aluminium, hoe vervuilend dat is, en hoe het inbreekt in het landschap van de plek waar het gewonnen wordt. Op Wikipedia vind je hier meer info, als je het interessant vindt.
Duurzaam leven
Hoezo is dit belangrijk dan? Even een stapje terug: ik vind het fijn om een bepaalde dagcrème en tandpasta op plantaardige basis te gebruiken: minder chemische stoffen, minder vervuiling en beter voor mijn lichaam, denk ik. Zo kan ik het goed doen.
Maar …. deze dagcrème en tandpasta zitten allebei in een aluminium tube. Er staat op dat het oneindig recyclebaar is, dus prima, denk je dan. Toch baalde ik echt toen ik erachter kwam hoe vervuilend en schadelijk qua winning deze verpakking is!
Waarom ik dit vertel: we hadden het erover dat het lastig is (tot nog toe) om heel zuiver op de graat te zijn hierin. En dus zal je er mee moeten leren leven dat iets wat een verantwoorde keuze lijkt, dingen met zich meebrengt die minder verantwoord zijn, die je liever niet wilt. Dat kan best nare gevoelens opleveren, waarmee je moeilijk kunt leven. Daar schrijf ik in dit blog wat meer over.
Glas dan – ook recyclebaar. Tot ik lees dat er een grondstof bij gebruikt wordt, die ook erg vervuilend geproduceerd wordt. Kijk maar bij Solvay Italy pollution. In het boek Een vlecht van heilig gras van Robin Wall Kimmerer noemt ze de vervuiling door Solvay in het Onondaga-meer in Noord-Amerika jaren geleden.
Tja, wat doe je dan? Alles zelf maken, dat houdt ook ergens op, alleen qua tijd al! Het blijft dus moeilijk om in het reine te komen met het feit dat je, wat je ook kiest, toch altijd ergens vervuilend of schadelijk voor het milieu bezig bent. Hoe krijg je dat dan voor elkaar, het goed doen?
Schuldgevoelens
Fijn was in ons groepje, dat de anderen dat herkenden en er soms ook mee worstelden. Dus acceptatie van de beperkingen die je voelt, het zo goed mogelijk willen doen en dat stapje voor stapje uitvoeren, lijkt mij de beste oplossing voor nu. Dus dat wat voor jou op dit moment in je leven mogelijk is. Zonder jezelf om de oren te slaan dat het niet genoeg is.
Herken jij jezelf hier ook in? Wat voor keuzes maak jij? En hoe ga je om met de beperkingen die er sowieso zijn daarin?
Verbindingen versterken
Wat mij ook helpt, naast dat ik er niet alleen in stond, is het steeds bewuster worden hoe ieder van ons ook onderdeel is van de grotere en kleinere cycli van het leven. Bijvoorbeeld de grote cyclus van de hele Aarde: de luchtdeeltjes die ik inadem, zijn al tig keer gebruikt door allerlei ademende levende wezens, plant, dier en mens! De moleculen in mijn lichaam zijn ook allemaal al onderdeel geweest van allerlei andere lichamen. Voor het water geldt natuurlijk precies hetzelfde, en voor wat we eten eigenlijk ook (op molecuulniveau).
Zou het niet mooi zijn als wij mensen ook (weer) onderdeel worden van een echt gesloten cyclus? Daarin wordt alles opnieuw gebruikt, er is geen afval, en we maken alles binnen die cyclus zonder vervuiling.
In een van de nieuwsmails van Resurgence verwoordden ze het mooier dan ik kan:
“How would our lives be if we were to live in full, embodied awareness of our interconnectedness with all life? To know that each breath is the gift of reciprocity with our rooted and green kin? That the blood in our veins and the water in every cell of our bodies have been part of the water cycle since time on Earth began – water that knows the interconnectedness of life, for it has been rain and sea, thunderstorm and dew, ice and frost?”
Photo by Silvan Schuppisser on Unsplash
Een poging tot een vertaling hiervan:
“Hoe zou ons leven zijn, als we ons volledig bewust konden zijn (in ons lichaam) van onze onderlinge verbondenheid met al wat leeft? Ervaren dat elke ademhaling een wederzijdse gift is tussen ons en onze groene, gewortelde verwanten? Dat het bloed in onze aderen en het water in iedere cel van ons lichaam al onderdeel is geweest van de cyclus van het water op Aarde sinds het begin der tijden – water kent immers de onderlinge verbondenheid van alle leven, het is al regen geweest en zee, onweer en dauw, ijs en sneeuw?”
En Harry Nilsson heeft het in het liedje Think about your troubles op een geweldig leuke manier verwoord – uit de film (en CD) The Point.